There and Back Again

Vandaag gaan we terug.

Omdat de vlucht van Kochi naar Mumbai pas om tien over acht vanavond vertrekt, hebben we alle tijd. We staan dus rustig op en gaan ons laatste ontbijtje halen. Dat smaakt weer heerlijk. Arina en Roos nemen een tweezijdig gebakken ei, we eten toast met eigengemaakt jam, kleine pannekoekjes met ananas of banaan en sluiten af met vers fruit. Waarbij we opnieuw constateren dat ananas wel heel erg lekker is. Hmmmmm.

We puzzelen wat met onze bagage. Met name om alles in de koffers te krijgen, zodat we niet met losse zaken hoeven te zeulen. Dat blijkt prima te lukken. Al wordt de koffer van Jos wel gevaarlijk zwaar.

Voordat de koffers definitief dicht gaan, besluiten Roos en Jos hun Indiase maatkleding aan te trekken voor een photo shoot. De kleding is helaas een beetje verfomfaaid, maar dat nemen we voor lief.

Om twaalf uur moeten we de kamer uit. Dat is een beetje jammer, want dat is de enige plek waar het lekker koel is. En we hebben tweeënhalf uur te overbruggen voordat de chauffeur komt. Nog even kijken we terug naar die enorm grote en luxe bad/kleedkamer.

We strijken neer op een bankstel in de (open) lobby, waarboven een waaier draait. Daar blijkt het prima uit te houden.
Arina en Roos doen nog een spelletje Qwixx en Jos probeert zijn motorverhaal op de blog te krijgen. Tevens hebben we mooi de tijd om in alle rust een afscheidsplaatje van de receptioniste en onze favoriete ober te maken.

En dan is ineens onze auto er. En de thuisreis begint.
Deze keer hebben we een claxon-minnende chauffeur. Zijn rijstijl is navenant. Nou ja.
We rijden hoofdzakelijk noordwaarts en moeten dwars door Kochi. Het vliegveld ligt een flink stuk ten noordoosten van de stad. De rit is weer een fraai spektakel, waarbij het gedrag van de chauffeur prima bij het verkeersbeeld past 😉

Na tweeënhalf uur staan we in de ontvangst- en vertrekhal van terminal 3. En kijken onze ogen uit. Wat een supermooie en strakke terminal is dit. En dan te weten dat deze hele luchthaven als eerste ter wereld volledig op zonne-energie draait!

De oplettende lezer die de genoemde tijden een beetje heeft opgeteld, zal constateren dat we een aardig aantal uren te vroeg zijn. Na het inchecken en inleveren van de ruimbagage, overbruggen we de tijd met een hapje eten. We hebben tenslotte niet geluncht, dus dat gaat er prima in. We vervelen ons geen moment. Er is altijd voldoende te zien en beleven tenslotte.

Onze vlucht is bijna een uur vertraagd, maar uiteindelijk mogen we de Airbus (A321) in. Dat blijkt een erg mooi toestel te zijn, zowel van buiten, maar met name ook van binnen. En wanneer we vertrekken, constateren we dat het bovendien een behoorlijk stil vliegtuig is.
De stewardessen van Air India verzorgen ons prima en we blijken van hen ook nog een heerlijke avondmaaltijd te krijgen. Die wordt in dank aanvaard en naar binnen geschoven.

Tijdens het aanvliegen boven Mumbai strekken we onze nekken om nog een glimp van de stad op te vangen. We herkennen het straatbeeld wanneer we voldoende laag zijn. Kan je zo snel al terugverlangen naar een stad?!

In Kochi hebben we reeds boarding passes gekregen voor de vlucht naar Amsterdam en hebben een zeer uitgebreide en minutieuze security check ondergaan (waarmee we veel stempels hebben verzameld), en daarom verwachten we dat we snel naar de gate kunnen vanwaar we vertrekken.
Nou, daar denken de officials van het Chatrapati Shivaji Maharaj International Airport Mumbai anders over. Allereerst door ons een ingewikkeld zoekplaatje voor te leggen waar we precies heen moeten. De bewegwijzering helpt niet echt, maar een hulpvaardige medewerker gaat ons een enorm eind voor en zegt ons de boarding passes (met al die stempels) gereed te houden. Die blijken als toverstafjes te werken bij diverse checks en we mogen langs meer dan één rij. Dat gaat goed zo!

Totdat de man ons alleen laat met de opmerking dat we verderop rechtsaf moeten en dan de lift naar de vierde verdieping moeten nemen. We gaan getrouw rechtsaf en vinden geen lift. En ook geen wegwijzers of andere bordjes die ons richting kunnen geven. We vragen het aan een dame die de veiligheid zit te bewaken, en later nog aan iemand anders, en dat brengt ons uiteindelijk op verdieping vier. Dat ziet eruit als een vertrekhal. Mooi.

Maar vanaf hier kunnen we alleen via de Immigration Desk. Uhm, we gaan India toch uit, en niet in? En dus vragen we het weer. Kennelijk moeten we hier toch weer wat stempels verzamelen en we gaan een wachtrij in. Ook die hindernis nemen we en we blijken van de Immigration Officer toestemming te hebben gekregen om het land te verlaten. Hm, oké. Het levert wèl weer een extra stempel op in ons paspoort; jammer dat ie niet twee-kleurig is 😛

En dan komen we bij de security check. Ja, maar die hadden we in Kochi toch al gehad? Daar hebben we zelfs stempels voor gekregen.
Helaas, we gaan opnieuw door de molen. Alleen de aanpak in Mumbai is een tikkie anders dan in Kochi. Dat heeft het meeste gevolg voor Jos: hij gaat meerdere malen door een voor hem volstrekt onbegrijpelijk procedure en we zijn zo om en nabij drie kwartier verder, voordat een procedureel wat grillige figuur hem uiteindelijk doorlaat.

Zijn er nog hordes over? Het lijkt van niet. Het enige dat nog een beetje tegenvalt, is dat we uitgerekend gate 75 hebben, die het verste weg ligt. Daar zijn Arina’s knieën niet blij mee.
En zo komen we verrassend dicht bij ons vliegtuig. De overstaptijd die vier uur bedroeg is door vertraging van de vlucht vanuit Kochi en procedurele overhead gereduceerd tot een wachttijd van nog geen dertig minuten. Je moet er toch niet aan denken dat je een minder ruim bemeten overstap hebt.

Wanneer we aan boord gaan wacht ons een aangename verrassing. De wat luxere stoelen die wij hebben gereserveerd, blijken lekker voorin het vliegtuig (en dus weinig wachten op zich installerende medepassagiers), flink wat extra beenruimte te hebben en ook nog eens mooi ver achterover te kunnen. Die meerprijs leek ons voor de terugreis wel verstandig. En we genieten er riant van.

De vlucht is glad en voorspoedig. We krijgen een avond- en ochtendmaaltijd, waarvan het uitzonderlijk knap is dat er zo weinig smaak aan zit. Een voordeel daarvan is natuurlijk dat je het ook niet vies kunt vinden. Wat zouden de Indiase medepassagiers hiervan denken?

Eenmaal geland is het een mirakel hoe snel we overal doorheen gaan en onze koffers te pakken hebben. We nemen nog een kleine versnapering tijdens het wachten op de trein.

Gedurende de rit naar huis per trein en bus, voelt alles snel weer vertrouwd en normaal. Maar wel ongelofelijk saai en grijs. We gaan die kleuren en al dat leven zeker missen.
En constateren dat India een speciale plek in ons hart heeft gekregen. Het is een uitzonderlijk interessant land, in vele opzichten, maar vooral door al die mooie, gastvrije en bezige mensen.

---

De titel van dit bericht is vrij naar…, tja, naar wat?
Wanneer je het antwoord weet, dan ken je duidelijk de klassiekers!