Om zes uur (!), als het nog donker is, komt Aneesh ons halen. We gaan een boottocht maken over het Periyar Thekkady stuwmeer. Al na vijf minuten komen we bij een grote parkeerplaats waar een flink aantal bussen staat. En een lange rij mensen.
Ergens daartussen staat iemand die, wordt ons duidelijk, voor ons al in de rij staat en die voor de boottickets gaat zorgen. We sluiten dus niet achteraan, maar worden door Aneesh naar de kaartjeskoper in de rij gebracht en wachten af wat er gebeuren gaat.
Al gauw rijdt de eerste bus naar het begin van de rij en zodra die vol is, komt de volgende bus.
We stappen in een wat oude en versleten bus en rijden het park in tot de plek waar verschillende rondvaartboten liggen. De meeste mensen moeten weer in de rij gaan staan om een kaartje te bemachtigen, maar wij niet. Onze kaartjeskoper doet dat. De tickets blijken een stoelnummer te hebben, dus dat is wel handig.
We moeten nog een half uur wachten voordat we de boot op mogen en zo zitten we met allemaal kwetterende mensen om ons heen te genieten van een ontwakende ochtend. Op het water is het nevelig en dat geeft een mysterieus effect.
Eenmaal op de boot moeten alle opvarenden een heus zwemvest aan. En er wordt ook gecontroleerd of je dat ding wel netjes vastgemaakt hebt. Wij Hollanders moeten daar wel een beetje om grijnzen. Het is windstil, er is nog geen rimpeling op het water te zien…
Er hangt een bord, waarop staat dat je niet mag staan tijdens de vaart en dat we stil moeten zijn. Nou, ik ben benieuwd 🙃
De boot heeft twee verdiepingen en over de breedte zijn er drie rijen. Op zo’n rij staan twee stoelen aan de linker- en rechterkant en vier stoelen in het midden. We zijn blij dat we aan een zijkant zitten.
Tijdens de tocht spotten we grote runderen, een familie otters en een aantal vogels.
Het wateroppervlak is spiegelglad met flarden nevel met aan beide zijden begroeide hellingen. Wat een schitterende natuur!
En ja, je raadt het al: er wordt gewoon gestaan en gepraat tijdens de boottocht. Sommigen doen zelfs hun zwemvest af, maar dat gaat de bemanning te ver.
Na anderhalf uur varen zijn we weer terug op het uitgangspunt. Na een beetje zoeken, vinden we een bus die ons terugbrengt naar de parkeerplaats en dus naar onze chauffeur Aneesh.
We zijn net op tijd terug in GreenWoods om nog een ontbijt te gebruiken. Daar zijn we blij mee!
’s Middags lopen we het dorpje Kumily in. We gaan in elk geval naar een kleermaker om van de stof die Roos in Munnar gekocht heeft (zie Omzet) een outfit te laten maken. En onderweg kijken we naar de winkeltjes die hier zijn en die er keurig en verzorgd uit zien.
We gaan een winkeltje met souveniers binnen en zijn gecharmeerd van de kleurige handbeschilderde olifantjes die er verkocht worden, maar zijn niet zo gecharmeerd van de prijs. De verkoper gaat niet in op het bod van Jos en met lege handen verlaten we de winkel.
Wat verderop ziet Roos een mooi wandkleed in een etalage hangen en we besluiten op de uitnodiging van de verkoper in te gaan om zijn winkel binnen te stappen. Enige tijd later is Roos een wandkleed rijker en ik een sjaal. Hoewel de verkoper nog geprobeerd heeft ook iets aan Jos te slijten, is hem dat niet gelukt. ‘It’s Lady’s Day’, zegt mijn man 😉
Verderop komen we bij kleermaker Needle. De wensen en maten van Roos worden genoteerd en haar kleding zal de volgende dag klaar zijn, krijgen we te horen. Wat kunnen ze dat toch snel!
De kleermaker biedt aan om ook iets voor Jos te maken en dringt nog een beetje aan, maar als Jos hem vertelt dat er in Mumbai al drie overhemden voor hem zijn gemaakt, barst hij in lachen uit.
Aan het eind van de middag gaan we op aanraden van Aneesh naar twee shows.
De eerste laat ons een mannelijke danser zien die een vrouw speelt. Hij is gekleed in de traditionele Indiase kleding van vrouwen en hij is opgemaakt. Hij kan heel veel met zijn gezicht doen: trillende wangen, een trillende mond, wenkbrauwen bewegen en zijn ogen groot maken en ze dan snel heen en weer bewegen. Al deze bewegingen en ook de gesticulaties met zijn handen beelden een verhaal en emoties uit. De voorstelling wordt muzikaal begeleidt met een trommel en twee klepperende ‘dekseltjes’.
Soms betrekt de danser iemand van het publiek in zijn beeldverhaal en dat levert plezier op in de zaal.
O, ja, die zaal. Er staan allemaal plastic tuinstoeltjes op een betonnen vloer vol steentjes en gruis en het toneel heeft zwarte coulissen die er grijs en grauw uit zien en er hangen en liggen her en der electriciteitsdraden. In onze ogen is het een rommeltje. Maar degenen die het podium betreden – aan het eind van de voorstelling is er gelegenheid om een foto te maken van de danser en jezelf – moeten wel hun schoenen uit doen.
De tweede voorstelling is in een gebouwtje er naast. In het midden van de ruimte is een rechthoekige bak met een laagje zand en aan vier kanten staan rijen plastic stoelen. Een soort mini stadion. Er branden in olie gedrenkte lontjes in schaaltjes en er staan onder andere stokken en speren en schilden tegen één van de wanden.
Atletische mannen laten acrobatische kunsten zien en vormen van vechten onder constant opzwepend tromgeroffel. Het is bijzonder en boeiend om naar te kijken!
Op een gegeven moment zijn er voor een stunt mensen uit het publiek nodig. Ook Roos wordt aangewezen om bij te dragen. En ze doet het!
Er volgen daarna nog een aantal stunts in het donker, waaronder een man die door ringen springt die in brand staan. Het is een mooie show en het is echt heel anders om dit in het echt mee te maken dan zoiets op televisie te zien!
’s Avonds eten we van de kaart en genieten van de maaltijd en de heerlijke atmosfeer van het restaurant.
wat een belevenissen weer; gaaf hoor!!