Richting de thee

Als er iets is waar we speciaal naar uitzien, dan zijn dat de theeplantages bij Munnar, in het Western Ghat gebergte. De beelden die wij hiervan tot nog toe hebben gezien, maakten steeds een enorme indruk en staan op ons netvlies gegrift.

Wel, vandaag is het zover: we gaan op weg naar Munnar! We hebben genoten van Kochi, waren graag nog langer gebleven, maar vertrekken toch heel graag naar Munnar.
Chauffeur Aneesh heeft voorgesteld om langs zijn huis te gaan. Met name omdat hij enorm trots is op zijn eerste zoon van nog geen twintig dagen. Wij vinden het een eer en stemmen met graagte toe.

We checken uit bij The Dutch Bungalow, nemen afscheid van onze favoriete ober en vertrekken. Aneesh weet inmiddels dat we van natuur houden en kiest daarom een route via de pont meteen noordwaarts de stad uit, langs het water. We genieten van de heksenketel op en rond de pont, en later van de schitterende route.

Het duurt toch nog langer dan we dachten voordat we bij Aneesh thuis zijn. We worden uiterst gastvrij ontvangen door zijn vrouw met hun jonge spruit en Aneesh‘ ouders.

Overigens heeft Aneesh eerder verteld dat de overstromingen van de laatste moesson zijn huis vijf meter onder water hebben gezet. Op een videootje zagen wij hem tot zijn oksels in het opkomende water staan en een opblaasboot meetrekken waarin onder andere zijn vrouw zat. Hij staat daar breed lachend op, want anders zouden ze nog banger zijn geworden, is zijn verklaring.
Tot onze verbazing is er in de buurt waarin hij woont niets meer te zien van deze overstromingen. Wèl realiseren wij ons dat alle huizen opvallend fris in de verf zitten. Er zit kennelijk veel veerkracht in deze mensen.

We krijgen vers kokossap vanuit hun eigen boom. Het is een favoriete lokale drank, maar helaas door ons wat ondergewaardeerd. Het nietige kruimeltje blijft centraal staan en een gesprek blijkt door taalbarrières erg lastig. Maar in het non-verbale wordt er druk gecommuniceerd en wij proberen aan te geven dat we ons zeer vereerd voelen en heel dankbaar zijn.

Rond lunchtijd leggen we aan bij de Clay Oven. Er zijn opvallend veel Toyota Innova’s, de nationale standaard voor individueel toeristenverkeer, met bijbehorende chauffeurs en toeristen. Aneesh adviseert ons de lokale specialiteit te nemen. De dames houden het op iets ‘normalers’, maar Jos wil het wel proberen.

Na de lunch blijkt de reis langer te duren dan we verwacht hadden en we komen pas rond een uur of drie bij Mistletoe Homestay aan. We worden door de eigenaar op ingetogen en vriendelijke wijze welkom geheten. Er volgt een prettig gesprek.

Omdat er nog een bezichtiging van een theefabriek op het programma staat geeft Aneesh aan dat we om kwart voor vier al weer moeten vertrekken. Dat geeft ons slechts beperkte tijd om even bij te komen en op te frissen.
Door vermoeidheid schiet het bij Jos even verkeerd dat hij nog geen theestruik (is eigenlijk een boom) gezien heeft en we kennelijk nog 20 kilometer van Munnar verwijderd zijn 🙁 Zitten we hier wel goed?

Dat we geografisch niet optimaal zitten, blijkt uit het feit dat we ruim twee uur onderweg zijn naar de theefabriek. We rijden eerst naar Munnar, en daarna nog zo’n afstand naar de fabriek. Ja, maar dat is toch ruim 40 km, hoe kan je daar dan zo lang over doen?
Tja, dat zit zo: de kwaliteit van de wegen is niet overal je dàt. Soms tref je een vlak stukje, maar soms is de weg zo ongeveer weg en op andere stukken wordt de weg hersteld of vernieuwd. Dat laatste komt dan samen met het normale verkeer in een voor ons inmiddels bekende Indiase creatief harmonieuze coëxistentie.
Hoewel we nog nooit zo gehutseld en geklutseld zijn in een auto, storen we ons er niet aan; het is zoals het hier gaat en hebben daar ook wel weer respect voor. Aneesh hoor je er nimmer over en blijkt uiterst geroutineerd om de erg diepe kuilen te ontwijken, precies op een randje te blijven, rakelings langs een ander te gaan en wat al niet meer. We voelen ons nooit onveilig en Arina heeft nog niet één maal de vogeltjesdans uitgevoerd. En de Toyota Innova, voorwielaangedreven door een gewone (nou ja, best wel sterke) diesel, die geeft geen krimp.

Maar duur, afstand en kwaliteit van de rit worden ruimschoots gecompenseerd wanneer we eindelijk theeplantages zien. En niet zo’n klein beetje ook. Het is een enorme ervaring en we zijn er stil van. Wat een overweldigende beelden!

Uiteindelijk komen we bij de Lockhart Tea Factory. Tijdens de rondleiding genieten we van alles wat we zien en leren over het proces, maar vooral ook van de vele geuren die vrij komen wanneer de theebladeren het proces doorlopen. De werkomstandigheden zijn niet echt geweldig hier en daar. Arina heeft daar moeite mee.
Het is wel een beetje jammer dat we geen foto’s ìn de fabriek mogen maken.