1600 kilometer

Vannacht is Jos ziek geworden 😩 Zijn darmen zijn ernstig van streek, dus dat is balen. En zielig! Hij voelt zich echt belabberd en heeft diarree. Niet zo prettig als je met de trein moet gaan reizen… Maar we hebben pillen! Die hebben we dan gelukkig niet voor niets meegenomen.
Als we onze hotelkamer om 12.00 uur moeten verlaten, overbruggen we de tijd tot de chauffeur ons komt halen om ons naar het station te brengen in de lobby. Jos wordt er misselijk van de etensluchten die er hangen en gaat naar buiten voor wat ‘frisse’ lucht. Dat doet hem goed, maar hij deponeert daar na verloop van tijd toch de inhoud van zijn maag in de goot.

Keurig om 15.00 uur verschijnt onze chauffeur en begint onze laatste rit door Mumbai. Ik zal deze stad met al zijn levendigheid en contrasten missen!
Bij het station komt er al snel een kruier op ons af die ons helpt met de koffers. Dat doet hij wel op een heel bijzondere manier: hij draagt 2 koffers op elkaar op zijn hoofd! Aanvankelijk die van Roos en mij, later dat grote zware loeder van Jos (dikke pad door hem genoemd) en Roos haar koffer. Bij elkaar ruim 40 kilo! Kan je het je voorstellen? En dan ook nog een roltrap – die het niet doet – met deze last op lopen. Ongelofelijk! Ik voel me een watje dat ik mijn eigen koffer best wel zwaar vind…

De trein blijkt uiteindelijk een uur later te komen en te vertrekken dan gepland. Dat mag de pret niet drukken, zittend op stoeltjes op het perron hebben we alle tijd om van alles om ons heen te bekijken. Een trein die wordt schoongemaakt, de mensen op het perron, waaronder een vrouw die een blinde man begeleidt. Ze komen een aantal keren langs en hebben kettingen om met grote metalen schakels en zelfs hangslotjes er aan en de vrouw rinkelt de kettingen elegant met één hand. Het geluid is tussen de herrie niet te horen. Zo af en toe loopt er een hond over het spoor en we zien ook een rat. De chauffeur blijft de hele tijd bij ons en dat vind ik wel fijn.
Uiteindelijk komt de trein, de chauffeur helpt ons met de koffers, onze coupé is snel gevonden en voordat hij afscheid neemt maakt de chauffeur een foto van ons drietjes in de coupé. De reisorganisator heeft dit aan hem gevraagd. Misschien dat ze in de toekomst vaker zo’n treinreis aanbieden?
Langzaam zet de trein zich in beweging en de lange reis gaat beginnen!

Er komt al snel een soort conducteur langs met paperassen onder zijn arm. Hij controleert onze plaatsbewijzen en alles is in orde. Jos vraagt aan hem of er nog iemand bij komt – het is een 4-persoons coupé – en het blijkt dat inderdaad nog een vierde reiziger een plaats heeft gereserveerd.
Al snel constateert die nette man van mij dat het uitzicht niet zo goed is door de vieze ramen en dus gebruikt hij onze babydoekjes om daar verandering in te brengen. Het eerstvolgende station stapt hij uit de trein om ook de ramen aan de buitenkant te ‘lappen’. En ik ben als de dood dat de trein vertrekt terwijl mijn man de ramen nog zeemt.
Twee stations later stapt een Indiase man onze coupé binnen. Tijdens de reis horen we van hem dat hij op weg is naar zijn broer met wie het niet zo goed gaat. Hij moet twee stations na ons uitstappen, dus een hele reis voor een familiebezoek! Het is duidelijk dat dit een welgestelde Indiër is.
Als we vragen hebben over wat we zien, is hij zeer bereid ons het een en ander te vertellen en zo leren we weer nieuwe dingen!

We hebben een coupé met airconditioning en het is er behoorlijk fris. Roos zit al gauw met een jas aan en een deken om zich heen. Hoe ze aan die deken komt? Nou, op de 4 ligplaatsen – van de beide banken kan je een bed maken door de rugleuning op de zitting te klappen en er zijn 2 slaapplaatsen boven de banken – ligt een pakketje met een kussen, voorzien van een sloop, een onderlaken en bovenlaken en een kleine handdoek. En er ligt een deken bij.
Het slapen in de trein is niet voor iedereen een succes. Roos slaapt, dankzij een reispilletje, als een roos, maar Jos zijn darmen werken nog niet mee en hij heeft een onrustige nacht met menig bezoekje aan het toilet. Door het geschud en gewaggel van de trein slaap ook ik niet best.
Tja, dat toilet in de trein, daar ga je niet echt voor je lol naar toe. Het is net als zo’n hurk-w.c. in Frankrijk en het ruikt er nou niet bepaald fris. Kan je je voorstellen hoe lastig het is je behoefte te doen op zo’n toilet in een heftig schuddende trein? Hoewel Jos mij later vertelde dat hij deze toiletten toch hygiënischer vindt dan de toiletten in de Nederlandse treinen.

De volgende morgen zien we een totaal andere omgeving! Groen, bomen – vooral kokosbomen – met ertussen liggende kleine of grotere huizen in rode, oranje of gele tinten, pal aan het spoor. Zandpaadjes, hier en daar verspreid in de velden een grazende koe – pin in de grond, touw er aan vast, koe aan het touw – en witte vogels als ‘oppassers‘ erbij (Jos zoekt het op en het blijken vee-zilverreigers te zijn). Kleine stationnetjes, omringd door het landschap en grotere stations, meestal keurig verzorgd en schoon. Op zo’n station zie ik een vrouw, ze heeft een emmer water in haar hand en een soort afwasborstel. Ze giet wat water op een vieze plek op het perron, schrobt met de borstel en loopt naar een volgend vlekkie. Dit is haar werk…

Er verschijnen kleine akkertjes, bananenbomen naast huizen, we zien enkele rijstvelden en als we een rivier over razen (soms rijden we 100 km/uur) staat daar iemand de was te doen. De meeste huizen hebben een laag muurtje met een stukje grond voor hun huis waar ik vaak de was zie hangen en zo af en toe zien we iemand lopen – op het spoor of op een weggetje – en we zien mensen werken op het land. Het komt allemaal heel rustig en vredig over.

De Indiase man in onze coupé heeft in elk geval drie maaltijden in zijn rugzak. De eerste eet hij ’s avonds op, de tweede ’s morgens en de derde rond 14.00 uur. Het is verpakt in een bakje met een kartonnen dekseltje of met aluminiumfolie er omheen. Dat zit in een groot groen blad gewikkeld en daar zit krantenpapier omheen. Dat krantenpapier wordt glad gestreken en als een soort placemat gebruikt. Je begrijpt, ik heb het – zo onopvallend mogelijk – bekeken!
Als je geen eten hebt meegenomen, kan je altijd nog wat kopen. Regelmatig komt er iemand in de gang langs de coupé’s gelopen die continue ‘Chai, chai, chai, chai, chai!’ roept. Bij hem kan je Indiase thee krijgen, gezet in met water aangelengde gekookte melk en gezoet met suiker. En rond het middaguur komt er nog een variant bij: ‘Biryani!’ (een rijstgerecht). Ook dit wordt in een rap tempo en steeds weer achter elkaar geroepen.

De trein komt vroeger dan we gedacht hadden aan op onze eindbestemming. Rond kwart over drie stappen we uit op een redelijk groot station en het is warm, errug warm.
We laten eerst de stroom mensen maar voorbij gaan en wachten af. Al gauw komt er een man naar ons toe die Jos aanspreekt en vraagt of hij Johan is. Het contact is gelegd en hij neemt ons mee naar de uitgang van het station en daar staat een auto met chauffeur voor ons klaar. Wat een luxe!
Deze man zal ons de rest van onze vakantie overal naar toe rijden.
Op weg naar het hotel vertelt hij al gauw dat hij sinds 19 dagen vader is van zijn eerste kind, een zoontje. Meteen laat hij ook vol trots een foto zien. Leuk is dat!
Zijn Engels is soms lastig te verstaan en hij beantwoordt een vraag die hij niet begrijpt, net als andere Indiërs, op een manier dat je weet dat je niet begrepen bent. Het lijkt er op dat ze hier in India niet gauw zeggen dat ze je niet begrijpen of dat ze om verduidelijking vragen. Tja, ’s lands wijs, ’s lands eer.

Het hotel is werkelijk prachtig! Een oase van rust, schoonheid en orde. En onze kamer is fantastisch en zeer, zeer ruim.
We gaan ons lekker douchen en eten ’s avonds heerlijk in het hotel. Dat gebeurt hier buiten, onder een afdak met ventilators (gelukkig!) en uitzicht op een zwembadje. Echt heel leuk en weer heel anders dan de vorige hotels!

• 

•