Anjira

Vandaag hebben we een speciaal programma: we gaan naar drie locaties die voor Diederik en Roos van belang waren gedurende hun eerste levensjaar. We zijn benieuwd wat dit ons gaat brengen.

Om negen uur staan auto en chauffeur gereed. Wij kennen de chauffeur nog niet, maar dat verandert tijdens de heenreis. Hij heet Paul en wil graag dat zijn telefoonnummer genoteerd wordt onder de naam Driver Paul. Dat hij geen Indiase naam heeft, is te verklaren uit het feit dat hij christen is. Hij komt uit Tamil Nadu en werkt tien maanden per jaar in Mumbai. Daar woont hij dan in één ruimte met negen andere mannen. Eenmaal per jaar gaat hij voor twee maanden terug naar zijn gezin.

Triveni

De eerste bestemming is het gebouw waar het voormalige Triveni Nursing Home was gevestigd. Wij weten dat daar geen kinderen meer worden verzorgd, maar willen het toch graag bekijken. Roos heeft daar namelijk een belangrijk deel van haar eerste levensjaar doorgebracht.
Het lukt de chauffeur niet om de bestemming op zijn navigatie in te stellen. Onze navigatie biedt uitkomst en Paul is aangenaam verrast dat we er samen op deze manier uitkomen.

Wanneer we op de bestemming aankomen, blijkt het gebouw waarin Roos is verzorgd nog steeds Triveni te heten. Het herbergt echter inmiddels een soort wellness center. De bewaker spreekt amper Engels, maar juist voldoende om ons duidelijk te maken dat we er niet in mogen. De chauffeur maakt zich makkelijker verstaanbaar en komt te weten dat het nursing home hier nog tot 2010 heeft gezeten.
We proberen wat om het gebouw te lopen, maar dat lukt niet echt door de omliggende woningen.

Holy Spirit Hospital

We gaan op weg naar onze volgende bestemming: het Holy Spirit Hospital. Diederik is daar langere tijd verpleegd geweest, tot aan zijn adoptie. Met name omdat hij een hartafwijking had en daarbij ook nog longontsteking kreeg. We hebben begrepen dat er een moment is geweest dat er voor zijn leven gevreesd werd.

Reeds maanden terug hebben wij geprobeerd contact te krijgen met het ziekenhuis, maar dat is niet gelukt. En dus gaan we er nu onaangekondigd naar toe. We lopen het risico dat ons bezoekje zich gaat beperken tot een foto van de buitenkant. We gaan het zien.

Nadat we op de locatie zijn aangekomen, rijdt de chauffeur tot aan de bewaking bij de ingang die we op de navigatie hadden ingesteld. Wat wij niet weten, is dat dit de personeelsingang betreft. Dat blijkt later een gelukkig toeval.
We spreken met een bewaker, maar die maakt ons duidelijk dat we er niet in mogen en overigens ook geen foto’s mogen maken. We doen ons verhaal over verpleging en adoptie. Het Engels blijkt dan toch een struikelblok en chauffeur Paul springt in een lokale taal voor ons in de bres. Dat heeft tot gevolg dat de bewaker zijn ‘superior’ gaat bellen, want hierover mag hij niet beslissen.
Even later komt er een nieuw uniform aan, één met twee zwaarwichtige sterren op zijn epauletten. De chauffeur spreekt met hem, er wordt gewichtig gekeken. Na wat telefonische afstemming en/of ruggespraak, krijgen we de mededeling dat we het ziekenhuis mogen bekijken en daarbij begeleiding krijgen. Prima hoor, alles beter dan rechtsomkeert maken. Dan maar een bewaker met ons mee.

Wie schetst onze verbazing wanneer er geen bewaker verschijnt, maar wij welkom worden geheten door een allerhartelijkste dame in een ziekenhuisuniform. Het blijkt zuster Elsy Mathew te zijn, een non in de functie van hoofd van de facilitaire dienst. En daarmee onder andere verantwoordelijk voor de bewaking. Zodoende dus 😉

De wijze waarop zij ons ontvangt en gastvrijheid verleent, overweldigt ons. Ze stelt alles in het werk om het ons naar de zin te maken. Chai tea met homemade cookies, meerdere malen informeren of we geen lunch willen gebruiken, en een complete rondleiding door het ziekenhuis. Ze weet zelfs een collega-non te vinden die op de kinderafdeling werkte toen Diederik daar werd verpleegd.
Eenmaal in gesprek met deze verpleegster blijkt zij zich Nandu nog te herinneren. Omdat ze Diederiks Indiase naam niet juist heeft, dat is immers Nandan, twijfelen wij of haar herinnering van 24 jaar terug wel correct is.. Maar wanneer zij verscheidene dingen weet te vertellen die wij kunnen staven en zij meteen blijde herkenning toont bij het zien van vroege foto’s van Diederik, beginnen we te vermoeden dat haar herinneringen wel degelijk juist zijn. Dat wordt zekerheid wanneer wij krijgen uitgelegd dat koosnamen in India veelal een u-uitgang krijgen in de tweede lettergreep. En dat zij Nandan meestal Nandu noemden, want het was zo’n schattig kereltje.

Na ruim een uur nemen we afscheid van zuster Elsy, en beloven dat we via mail in contact blijven. Omdat wij begrijpen dat ze nog wel eens in Duitsland komt voor een samenkomst van haar orde, nodigen wij haar van harte uit om elkaar bij zo’n gelegenheid te ontmoeten.

Wanneer we vertrekken worden we door haar uitgezwaaid en zijn totaal beduusd door het warme bad van liefde en gastvrijheid. Wat een zegen!

Bal Anand

Na de lunch hebben we een afspraak bij Bal Anand, het kindertehuis dat de zorg voor Diederik en Roos heeft gehad toen zij nog in India waren. Ook hebben zij aan Indiase zijde de hele adoptieprocedure afgewikkeld. Dat maakt een bezoek toch wel zeer de moeite waard.

Ze hebben gevraagd of wij na de lunch wilden komen. Uhm, ja hoor, maar wat voor tijdstip is ‘na de lunch’? Degenen die wij raadpleegden plakten daar een uur of één aan, en dat kwam mooi overeen met het tijdstip dat de lunch begon in het Holy Spirit.
Door verkeersdrukte is het tegen tweeën wanneer wij bij Bal Anand aankomen. Een mooi tijdstip dus.

Fout. Tja, meestal maken wij deze afspraken rond drie uur. En eigenlijk zijn we nog even bezig. Zouden jullie kunnen wachten?
Ook zo kan gastvrijheid in India er kennelijk uit zien. Natuurlijk willen wij wachten. Nou ja…

En dus lopen we wat rond in de omgeving. Dat geeft weer mooie straatbeelden.

Klokslag drie uur, we zijn tenslotte Nederlanders, staan wij op de stoep. We krijgen een stoel en zien veel bedrijvigheid, maar het duurt tot bij vieren dat onze afspraak invulling krijgt.

We spreken met Sulu Kalro, de voormalig directrice van boven de tachtig, en degene die Roos destijds heeft begeleid naar Nederland. Zij richt zich voornamelijk op Roos en vertelt over de problematiek die de achtergrond vormt van adoptie. Waarin veel plaats is voor het inleven en respecteren van de positie van de moeder. Het meeste weten we gelukkig al, maar we krijgen ook nieuwe informatie. De moeder van Roos heet Anjira en haar broer heeft de afstandsverklaring als getuige mede ondertekend.

Natuurlijk krijgen we ook een rondleiding door het gebouw. En zijn geroerd door alles wat wij zien. Oh, wat een heerlijke snuitjes en wat een leed dat daarachter schuil gaat. Maar ze zijn hier in goede handen. Ook al is dit voor vrijwel alle kinderen slechts een tijdelijk verblijf.
Vanwege privacy mogen wij helaas geen foto’s maken.

Als laatste mag een formele fotosessie niet ontbreken. Zo werkt dat hier. De huidige directrice schuift ook even bij.

Maar wíj willen ook nog wat. De medewerkers lopen namelijk vandaag in speciale traditionele kleding vanwege een kite-feest dat zij vanavond gaan vieren. Voor ons reden om te vragen of die groep even wil poseren. Dat levert de foto die de kop van deze post vormt. Gaaf hè?!

Driver Paul heeft wel heel erg lang moeten wachten, maar toont zich gelukkig positief. If you are happy, then I am happy. En dat zijn we!

---

Even wat anders. Helaas zijn we een beetje achter met onze blog. We maken namelijk zoveel mee dat bloggen er soms even niet in zit. Verder is Jos een beetje langzaam en legt de lat soms een tikkie hoog (inkoppertje voor sommige volgers).
Maar ook omdat de buikloop heeft toegeslagen 🤢 En daar wordt een mens best wel behoorlijk lamlendig van. Gelukkig zijn Roos en Arina de dans nog ontsprongen, en blijken dus voorzichtiger dan Jos. Of minder avontuurlijk. Laten we hopen dat zij het droog houden.