Een groene dag

Tijdens de planning van onze reis verwonderde de reisorganisator zich erover dat we bijna twee weken in Mumbai wilden verblijven. Ook de Indiase agent, Travel Spirit International, toonde zich verbaasd.
Luisterend naar het advies hebben we de periode in Mumbai daarom wat ingekort en gevraagd om een dag in te lassen in een wat meer rustige en groene omgeving. Aanvankelijk wilden we graag naar de Matheran Toy Train, maar die blijkt te worden gerenoveerd en gaat pas weer open wanneer wij alweer verder zijn.
Daarom gaan we vandaag naar het Sanjay Gandhi National Park. Een gebied van 87 vierkante kilometer midden tussen de bewoonde wereld van Mumbai.

Omdat het een behoorlijk eind rijden is, dwars door de stad, vertrekken we al om acht uur. Zoals afgesproken gaat er een gids mee. Die zit helaas wel op de beste plaats in de auto, namelijk naast de bestuurder. Arina en Jos gaan samen op de bank daarachter. Roos heeft het rijk alleen op de derde rij achterin.

Wat is het weer een belevenis om zo door de stad te laveren. Iedere keer zijn we verbaasd over alles wat er om ons heen te zien is. Mensen, vooral mensen: bezig, op weg, communicerend, bellend, handelend, ondernemend, berustend, improviserend. Wat een leven! Maar ook gebouwen: historische gebouwen, woongebouwen, micro-woningen samengepakt tot slums, kantoren, bedrijven, overheidsgebouwen, winkels, mini-shopjes waarin plek is voor precies één persoon temidden van zijn handel.

Het park

Eenmaal bij de ingang van het park wordt er gewisseld van gids. Achteraf horen we dat onze ‘city guide’ niet bevoegd is om in het park te gidsen, en de nieuwe gids dus wèl. Hij woont met zijn gezin in één van de elf dorpjes in het park, waar totaal ongeveer 2500 mensen wonen; veelal nazaten van de oorspronkelijke bewoners. De meeste dorpen beschikken niet over elektriciteit en waterleiding, waardoor er op redelijk oorspronkelijk wijze geleefd wordt.

Na een korte autorit toont hij ons zijn dorp en huis. Omdat we het hier heerlijk rustig en stil vinden, vragen we hem hoe hij het ervaart wanneer hij de stad in gaat. Daarin is hij zeer duidelijk: hij gaat die toeterende heksenketel slechts in als het echt niet anders kan!
Hij vertelt ons verder dat hij slangenvanger is en toont ons foto’s waarop hij een dikke cobra te pakken heeft. Hij blijkt hiervoor speciaal opgeleid en wordt door de dorpen ingeseind wanneer nodig.
Tja, het is echt een heus wildpark, want in een nabij dorpje zijn vorig jaar vier kinderen gedood door een luipaard. Oeps.

We rijden verder langs de dorpen en een eind na het ‘elfde’ dorp komen we bij de Kanheri Caves. Het zijn in de bergen uitgekapte grotten waarin tweeduizend jaar geleden Boeddhisten hebben gewoond. Een deel van de grotten zijn tempels, een ander deel woningen.
We bekijken een aantal tempels en woningen. Een zeer indrukwekkend geheel. Zeker als onze gids in een tempel zingend gaat bidden. Zijn sonore stem komt fantastisch uit in het gewelf en werkt rustgevend.
Er moet aardig geklommen worden om alles te zien. Daarom blijft Arina even achter en krijgt gezelschap: eerst komen er wat aapjes naar haar toe, daarna krijgt ze bewaking.

Na het grottencomplex gaan we op safari. De gids tempert ons enthousiasme, want we gaan slechts drie leeuwen en drie tijgers zien in kooien. Haha, het blijkt inderdaad een rit in een rammelende bus met gazen ramen langs dierentuinachtige kooien. We zien die leeuwen en tijgers wel, maar Arina en Jos hebben meer aandacht voor de vlinders aan de andere kant van de bus.
Terug bij het aanvangspunt van de ‘safari’, zien we een klasje kinderen. Geweldig om te zien al die snoetjes!

We gaan naar de ‘toy train’, een minitrein door een deel van het park. Dat gaat gaaf worden! Helaas, er zijn minder dan twintig passagiers en de rit gaat niet door 😩
Een kleine troost is dat we voorbij een dame komen die vruchten te koop heeft; prachtig om te zien.

Tja, dat was het dan geeft de gids ons aan. Hier stopt het.
Hm, hebben we nu die groene dag gehad? Wat ons betreft niet. En we vragen of we nog ergens in de natuur kunnen wandelen. Hij overlegt met de bestuurder en zegt ja, maar spoedig zijn we bij de uitgang van het park en de gids stapt uit.

De kust

Mede door eerdere ervaringen met gidsen en chauffeurs nemen we ons voor om iets meer control te nemen. Daarom geven we aan dat we nog niet terug willen naar het hotel, maar een mooie kust willen bezoeken. Juhu Beach staat bekend, maar de chauffeur (bijzonder genoeg dus niet die stadsgids, je weet wel, die niet in het park mocht gidsen) geeft aan dat je dan beter naar Bandra Bandstand kunt gaan. Zijn argumenten zijn overtuigend en we stemmen toe.

Bandra blijkt het gebied waar de Bollywood studio’s zijn en diverse sterren wonen. Dat heeft niet echt onze belangstelling, maar het is een mooie kust en we wandelen daar heerlijk. De gids begeleidt ons op een soepele manier.

Wanneer twee Indiase dames belangstelling tonen voor de wandelstok van Arina, ontspint zich een geanimeerd gesprek. Ze komen duidelijk uit een welgesteld milieu, spreken vlot en begrijpen snel wat wij bedoelen. Het is een leuke ontmoeting!

Teatime

Terug in het hotel wacht ons een Indiase versie van een high tea. Het blijkt een veilige (met betrekking tot onze magen) versie van het straatvoedsel wat door Indiërs tussendoor als snack wordt gegeten. Een deskundige kok adviseert ons bij het samenstellen van onze snack. Dat doet hij prima, want het smaakt heerlijk. Hoe krijgen die Indiërs dat toch steeds voor elkaar met dat eten?
Uiteraard krijgen we er nog een heerlijke kop chai tea bij.

---

Oh, en als je ons vraagt of de periode in Mumbai toch te lang is, weet dan dat ons lijstje met wat we hier nog willen zien en beleven langer is dan past bij de nog resterende dagen 😎