Zo, ik ga even in de eerste persoon verder. Met name omdat ik nog een aantal berichten wil maken waarin ik terugkijk op het één en ander. En daarin heb ik niet de pretentie dat ik voor de anderen spreek.
Het voornemen om als gezin naar India te gaan bestond reeds behoorlijk lang. Er waren echter altijd wel argumenten waarom het (nog) niet het juiste moment was. En daardoor heeft de verwezenlijking langer op zich laten wachten dan de bedoeling was. Wat in later stadium zeker een rol gespeeld heeft, is dat je bij stijgende leeftijd kennelijk steeds meer risico’s en obstakels ziet.
En zo kwam het ervan dat we ongeveer een jaar geleden de belofte hebben omgezet in een plan. Toen nog globaal, ergens aan het eind van 2018, maar rond de afgelopen zomer telkens wat concreter.
Omdat ik graag goed voorbereid aan iets begin, en al helemaal als ik er weinig referentie mee heb, heb ik mij redelijk goed ingelezen. Het wereldwijde web was daarbij mijn belangrijkste bron, maar ook boeken als Lonely Planet.
En zo kreeg het plan steeds verder vorm. De mate van detail steeg en de vink-lijstjes werden langer en completer. Dat resulteerde uiteindelijk in een reisplan en een uitrusting.
Nu we weer terug zijn, kan je de vraag stellen of alle voorbereiding terecht was, het reisplan klopte en de uitrusting passend was.
Daar probeer ik voor mezelf en voor de meelezers een antwoord op te geven. Ik begin bij de uitrusting. In verdere berichten kom ik op de andere aspecten terug. Ik wil daarna afsluiten met een weergave van mijn beleving van het geheel.
Ik nodig je uit om nog even mee te lezen de komende dagen.
Koffers
De koffers die we mee hadden bleken redelijk goede keuzes te zijn. Even ter herinnering, dit waren ze.
Roos gebruikte de linkse, die we geleend hadden van Arina’s moeder. Een robuuste koffer met een uitstekend volume. Valt niets op aan te merken.
De middelste had ik in gebruik. Het is degenen die we via Marktplaats op de kop hadden getikt. Ongelooflijk robuust en er kan een machtige hoeveelheid bagage in. Maar eigenlijk gewoon een maatje te groot. Vandaar dat ie tijdens de reis de bijnaam ‘dikke pad’ heeft gekregen.
De rechtse hadden we voor eenzelfde (lage) prijs als de dikke pad nieuw gekocht via onze vrienden van Bol. Arina heeft deze met veel plezier gebruikt. Prima volume, weinig gewicht, lekkere wieltjes en telescopisch handvat. En de flubbeligheid bleek in praktijk geen probleem. Al heeft ie wel een deuk op een hoek opgelopen die er niet zo goed meer uit gaat.
Tassen
De tassenkeuze was een enorm succes. De nieuwe Samsonite (links op de linkse foto) was een uitstekend keus als handbagage. Ik heb deze vooral gebruikt om alles paraat te hebben op het gebied van plannen, toegang en formaliteiten. Maar uiteraard zat er wat meer in, met name de waardevollere zaken.
Maar ook de oude Samsonite tas (rechts op de linker foto en achteraan op de rechter) voldeed weer buitengewoon goed. Die hebben we misschien al meer dan 25 jaar, maar het blijft een succesnummer.
De absolute topper was echter het kleine nieuwe Samsonite tasje vooraan op de rechter foto. We hadden reeds het idee dat dat een goede keuze was en hebben er daarom in de laatste week voor vertrek nog eentje bijbesteld, maar dan in bordeaurood. Tijdens dagevenementen kon daar precies in wat we nodig hadden: een half litertje water, het fototoestel, de portemonnee, een powerbank met kabeltje en een paar koekjes. Echt een aanrader.
Wonderlijk genoeg hebben we het kleine rugzakje om die reden wat minder gebruikt. Al was die als handbagage tijdens de reizen wel weer erg fijn.
Optiek
Voordat we vertrokken hebben Roos en ik beiden een nieuwe camera gekocht. Roos de Canon PowerShot G7 X III en ik de Sony Cyber-shot DSC-RX100 VII. Onze keuze werd met name bepaald door de combinatie van mogelijkheden versus omvang en gewicht. Bij Roos lag wat meer de nadruk op het maken van video’s en ik wilde graag een elektronische zoeker.
De keuzes hebben zich enorm goed bewezen. Wat een powerhouses in zo’n absoluut mini-formaat. Ze passen werkelijk in de palm van je hand en zijn daardoor niet opvallend wanneer je wat intiemere opnames maakt. En ze pasten erg goed in het voorvakje van die kleine Samsonite tasjes, waardoor ze zeer snel paraat waren.
Verder waren we zeer blij met onze Nikon 8×32 EDG verrekijker. Die hadden we reeds langer, maar die heeft zich weer uitstekend bewezen. Heerlijk voor ons als brildragers, want die bril die hoeft niet af. Verder zeer handelbaar, buitengewoon lichtsterk en een lekker grote beeldhoek. Ook al is het een redelijk lichte kijker, het blijft best wel een gewicht op het totaal aan bagage. Maar wat hadden we onszelf tekort gedaan wanneer we deze niet hadden meegenomen.
Medische voorzorgen
Tja, van alle zooi die we op dit gebied hadden verzameld hebben we het meeste weer mee terug genomen. Dat is op zich een goed teken natuurlijk, maar mogelijk dat we ook wel wat teveel bij ons hadden.
De ORS (Oral Rehydration Salts) hebben we bij de laatste hotels achtergelaten. Dat scheelde weer in de bagage en misschien dat andere reizigers er nog wat aan hebben. De Malaria-kuur en de thermometer zijn ongebruikt retour gekomen. En het grootste deel van de diarreeremmers kwam ook weer mee terug. Fijn dat Arina en Roos deze niet nodig hebben gehad.
Oh, en die prik tegen hondsdolheid, die hadden we onszelf kunnen besparen. Want als je niet aait en gelikt wordt, en dat valt prima te voorkomen, dan loop je echt geen risico.
En dan die DEET, tegen de insecten en met name de muggen. We hebben nagenoeg geen muggen gezien! En dus komt 90% van wat we bij ons hadden weer mee terug. Om door die voorraad heen te raken zijn we van plan om meerdere malen in het volstrekt verkeerde seizoen naar het Lake District in ons geliefde Britain te gaan.
Koptelefoon
En dan mijn Sennheiser Momentum 2.0 Wireless koptelefoon met ruisonderdrukking. Wat is dat toch een machtig mooi apparaat. Tijdens beide vluchten heb ik daar veel gebruik van gemaakt. Niet alleen om drie films te kijken (Angel Has Fallen, Ad Astra en Gemini Man), maar ook om met heerlijk rustige muziek in slaap te komen. En dan is die actieve ruisonderdrukking in die buitengewoon rumoerige Boeings (leer eens wat van Airbus!) wel fantastisch.
Leesvoer
Wij hadden alledrie onze e-reader meegenomen. Die van mij is ongebruikt weer terug op het honk. Heeft niet alleen te maken met het bijhouden van de blog, maar ook vanwege de totaal andere atmosfeer en cultuur waarin ik mij bevond. Daar pasten de verhalen die ik op voorraad had gewoon niet bij.
Ook de twee tijdschriften die ik op het laatst nog in mijn tas had gedaan kwamen ongelezen weer mee terug. Om precies dezelfde reden.
Voor Arina en Roos lag dit kennelijk anders, want die hebben met veel plezier hun e-readers gebruikt. Voor Arina was dit een welkome afleiding voor het slapen gaan.
Roos heeft naast het gebruik van de e-reader ook heerlijk genoten van haar Donald Ducks. Al ontbraken de (bijna obligate) chips tijdens het lezen.
iPad
Daar kunnen we kort over zijn. Die was onontbeerlijk voor de blog. Hoewel in theorie een WordPress blog prima bijgehouden kan worden via de WordPress app of via de browser op een mobiel, is dit in praktijk voor mij geen redelijke optie geweest.
Roos had daar minder moeite mee en heeft haar berichten gewoon met haar mobiel gemaakt. Heeft vast met leeftijd te maken. Ugh.
Indiaase SIM
Ook dit is een no-brainer. Zeer belangrijk om contact te onderhouden met personen die van belang waren voor het welslagen van de reis. Met name de chauffeurs en de diverse medewerkers van de Indiase reisorganisatie. Zonder een Indiaas telefoonnummer was dit zeker een probleem geworden. Ik ben blij dat ik hier direct na onze aankomst redelijk wat druk op heb gezet.
Power en spanning
Verloopstekkers, laders en kabeltjes hadden we ruim voldoende bij ons. Verloopstekker type D hebben we steeds gebruikt, maar type M hadden we thuis kunnen laten.
De powerbanks bleken niet zo heel erg nodig, want zowel in de trein als op de houseboat waren stopcontacten aanwezig. Toch heb ik ze met plezier gebruikt, al was het maar omdat het stopcontact soms niet naast mijn bed zat 😉
Maar ook tijdens de dag dat we naar de drie adoptie-adressen in Mumbai gingen (zie Anjira), was de powerbank erg handig. Vooral omdat ik de navigatie toen voor een belangrijk deel via mijn mobiel heb gedaan. En dat bleek stevig aan de accu te trekken.
Hoewel het aantal laders feitelijk teveel was, bleek dit door omstandigheden wel heel goed uit te komen. De verklaring hiervoor geef ik in het volgende verhaal.
Nadat we vanuit de Dutch Bungalow in Kochi waren aangekomen in Mistletoe Homestay bij Munnar, viel het mij na verloop van tijd op dat mijn mobiel niet verder opgeladen werd. Eerst twijfelde ik aan de stopcontacten, want slechte contacten waren in de verschillende onderkomens eerder standaard dan uitzondering geweest. Maar toen alle stopcontacten het lieten afweten en ik een andere lader probeerde, bleek de lader de oorzaak. Een zeer goede dubbele Anker snellader naar de vaantjes. Behoorlijk balen. Mijn eerste vermoeden was dat het wel gelegen zal hebben aan het regelmatige uitvallen van de spanning in de Dutch Bungalow, waarbij een piek bij het terug opkomen van de spanning mogelijk de lader om zeep had geholpen. Afgezien van een klein bobbeltje, was er aan de lader overigens niets opmerkelijks te zien. Nou ja. Het was niet anders. We hadden immers nog laders voldoende bij ons.
Toen we de volgende dag vanuit Mistletoe Homestay ons uitstapje maakten naar de theeproeverij (zie Bomen), lieten we de laders inclusief de kabeltjes gewoon in de stopcontacten. Het meenemen van de sleutel was namelijk verbonden met een hoofdschakelaar die alles afschakelde, dus er kon niets gebeuren.
Nadat we terugkwamen pakte ik een kabeltje om mijn mobiel weer op te laden, maar vreemd genoeg gaf dat geen effect. De stekker zal wel weer slecht contact maken, was de eerste gedachte. Maar toen ik zonder te kijken de stekker wat wilde aanduwen, voelde ik iets heel vreemds. Waar ik in greep bleken twee compleet tot schroeiens toe gesmolten opladers te zijn. En ook de stekkerverdeler (een-naar-drie) was compleet zwart weggesmolten. Wonderlijk genoeg had ik dit niet geroken bij het binnenkomen van de kamer. Te oordelen aan de enorme zwartheid en complete melt-down van de laders, mag het een wonder heten dat hierdoor geen brand is ontstaan.
Natuurlijk hebben we eigenaar Joe erbij gehaald. En uit gezamenlijke analyse bleek dat uitgerekend het stopcontact dat ik had gebruikt niet over de hoofdschakelaar liep en dus gewoon onder spanning bleef toen wij weg waren. Maar de verdere oorzaak blijft speculatie. Voor mij kan er maar één reden zijn: een structureel te hoge spanning op het stopcontact. Gezien het merk en de reputatie van de laders (Sony en Anker), zal de spanning behoorlijk wat langer en fors boven de 240 V moeten hebben gelegen. En waarschijnlijk te maken hebben met de noodstroomvoorziening van Joe’s homestay.
Toen ook de waaier boven het bed het niet meer bleek te doen, was dat voor Joe voldoende aanleiding om ons een ander kamer aan te bieden. Die bleek behoorlijk wat groter en eigenlijk een suite te zijn. We hadden geen bezwaar.
Kleding
Omdat we feitelijk nooit naar warme bestemmingen afreizen, hebben we eigenlijk weinig tot geen kleding voor echt warme omstandigheden. Voordat we vertrokken hebben we daarom kleding aangeschaft die wat beter bij de verwachte temperatuur en vochtigheid zou passen.
Voor mij bestond die aanschaf uit een luchtige broek en bloes van Fjällräven en een paar lichte en luchtige schoenen van Timberland. Bloes en schoenen zie je op de volgende foto.
Tot nog toe waren schoenen met lichte onderrand absoluut taboe voor mij. Maar ja, dit waren de enige die aan de criteria voldeden tijdens mijn zoektocht.
Het bleek een enorm goede aanschaf. Naast mijn slippers (die zo mogelijk nog fouter zijn), heb ik eigenlijk de gehele periode op deze schoenen gelopen. Ze zijn licht van gewicht, hebben een uitstekende ondersteuning van de voet, redelijk goede grip op gladde of rotsige bodem en scherpe punten worden goed weggefilterd van de voetzool. Wat wil je nog meer?
Als ik geweten had dat die schoenen zo’n succes zouden zijn, had ik de boat shoes thuis gelaten. Maar ja, als je alles van tevoren weet…
Met dat groene bloesje paste ik overigens prima tussen de Indiërs. Dat gold wat minder voor de broek, want de Indiase man loopt veelal in een donkere broek. Om over de schoenen maar te zwijgen. De Indiër loopt hoofdzakelijk op blote voeten of slippers. En als hij al schoenen draagt, dan zijn die donker van kleur. Ach, met die blanke snuit viel ik toch al op. Who cares?!
Ook de broek was een goede keuze. Ik denk dat ik daar zo ongeveer de helft van de tijd in heb rondgelopen. En nee, tussendoor is hij niet gewassen. Ten eerste omdat mijn benen niet zweten en al helemaal niet vuil zijn of stinken. Ten tweede is nieuwe kleding prettig geïmpregneerd met een geweldig sappie, waardoor het véél minder snel vuil wordt. Zonde om dat eruit te wassen.
Per slot van rekening had ik gewoon teveel kleding bij me. Overkomt mij zelden, want ik kan heel minimaal pakken, maar nu dus toch wel. Drie broeken zijn slechts één keer gedragen en hadden dus gewoon thuis kunnen blijven. Eenzelfde verhaal geldt eigenlijk ook voor de bloesjes.
Verder had ik twee lichte jasjes bij me. Vooral omdat de nachten in Munnar tot onder de tien graden zouden zijn. Mistletoe Homestay bleek echter niet in Munnar, maar twintig kilometer verderop. En daarmee beduidend minder hoog, en dus minder koel in de nacht.
Gevolg was dat één van de jacks niet is gebruikt. De andere wel tijdens de heen- en terugreis in Nederland.
Spelletjes
Gezelschapsspellen spelen voor ons een belangrijke rol in samen iets doen en lol hebben. Daarom gaat er tijdens vakanties vaak een selectie aan spelletjes mee. Zo ook nu. Ik denk dat er zo’n zes kleinere spellen mee zijn gegaan.
De helft hiervan zijn door Roos en Arina met enige regelmaat gebruikt. Zonder mij dus. Met Qwixx doe ik zowiezo niet mee vanwege het mechanisch karakter van dat spel. Maar ook met de andere niet in dit geval, omdat het voor mij niet paste bij de enorm andere omgeving waarin wij waren. Mijn hoofd stond er in ieder geval volstrekt niet naar.
Informatie
Het was een gouden greep om het tekstuele reisplan om te zetten in een meer grafische vorm (zie Het reisplan). Dat hebben we menig maal ter hand genomen om in een soort van toeristisch nomadisch leven enigszins structuur te kunnen herkennen.
De Lonely Planet voor South India & Kerala hadden we weliswaar bij ons, maar is niet bijster veel geraadpleegd. Tijdens inlezen en planning is deze gids intensief gebruikt, maar tijdens de reis dus een tikkie minder.
Hoewel we kaarten van India bij ons hadden, hebben we die slechts bij de treinreis gebruikt. En dan nog niet eens intensief. Voor geografische oriëntatie is de mobiele telefoon inmiddels bijna niet meer te verslaan.
Bij aankomst in Mumbai ontvingen we van de Indiase reisorganisator TSI een pakje met documenten. De Engelse versie van het reisplan, contactinformatie van alle verblijfadressen, tips en nog wat andere info. Hoewel netjes verzorgd en attent om dit te verstrekken, hebben we dit vrijwel niet gebruikt. Onze voorbereidingen waren dermate dat de algemene info op gebied van gedrag en cultuur geen nieuws bracht. En de overige info hadden we in grote lijnen reeds van de Nederlandse reisorganisator ontvangen.
Ik denk dat ik alle aspecten van de uitrusting hiermee heb gedekt.
Heb je vragen of opmerkingen? Maak dan graag gebruik van de onderstaande mogelijkheid om reacties te geven.