Kochi

Tijdens ons bezoek aan Kochi verblijven we in The Dutch Bungalow, een prachtig hotel in de wijk Fort Kochi met een beperkt aantal kamers, maar met veel rust en ruimte. We genieten er met volle teugen van. Wat een weldaad!

De temperatuur hier is vergelijkbaar met Mumbai, zo rond de 30 graden. Toch ervaren we de warmte als veel drukkender en komen maar moeizaam tot een beetje actie.
De nieuwsgierigheid wint het toch en we maken een wandeling langs de kust. Overigens wel nadat wij diverse Tuktuk chauffeurs hebben moeten afslaan die ons voor 50 roepies (iets meer dan 60 cent) een uur langs de belangrijkste bezienswaardigheden van Kochi willen rijden. Ze zijn zo aanhoudend dat je ze soms gewoon moet negeren, maar daar hebben we moeite mee.

Kust

Door de warmte leren we te wandelen in slenter tempo. Dat hadden we in Mumbai al een beetje geleerd, maar we zetten een nieuw record. Daardoor hebben we wel de gelegenheid om alles en iedereen op ons gemakje te bekijken. Kraampjes met vers fruit en drinken, andere mensen die ook van de kust genieten, vissers, bootjes en schepen, bomen en vogels.

Verderop langs de kust komen we langs diverse kraampjes met vis. De geur en het beeld maken ons niet echt eet- of kooplustig.

We lopen wat meer van de kust af en proberen weer richting hotel te lopen. Dat voert ons langs een betrekkelijk grote school, waar uit de diverse open ramen een luid kwebbelend koor van kinderstemmen klinkt. Wat een leven en blijheid klinkt daaruit! Het is fantastisch om te horen.
En dan staan we ineens voor de Portugese kerk. Een indrukwekkend gebouw dat eigenlijk de Santa Cruz Cathedral Basilica heet. Helaas komen we op een moment dat het gebouw gesloten is, maar dat blijkt overbrugbaar en we wachten even in de schaduw.

• 

• 

Na het bewonderen van de kerk zijn we moe en laten ons door een Tuktuk naar het hotel brengen. Dat is maar een eindje, maar de bestuurder vraagt toch 50 roepies. Dat is natuurlijk veel te veel, maar we laten het zo. Eenmaal bij het hotel waagt hij het toch om ons het aanbod te doen van een uur rondrijden voor 50 roepies. Waarmee hij ons feitelijk duidelijk maakt dat hij ons voor de vijf-minuten-rit van zojuist een poot heeft uitgedraaid (nou ja, dat is te zeggen…).

Cruise

Aan het eind van de middag staat onze chauffeur Aneesh weer gereed. We gaan een boottochtje maken. We rijden oostwaarts naar de wijk Mattancherry en gaan te voet vanaf de Bazaar Road een smalle steeg in. Uhm, wordt dit een ander avontuur dan verwacht?
Ja, dat wordt het. Het steegje verruimt zich namelijk en we worden langs een tandeloos lachende oude Indiër een boot op genodigd, die geheel en al alleen voor ons gaat varen. Dat voelt best een beetje vreemd als er snel geteld wel zo’n vijftig mensen op kunnen.

Wij gaan vooraan op het bovendek zitten en staan via het open raampje van de stuurhut op het benedendek in direct contact met de kapitein. Dat blijkt niet nodig, want pa, dan wel opa, blijkt ook mee te varen en profileert zich als onze gids. Jammer dat zijn Engelse woordenschat zich tot beperkt tot maximaal vijftig woorden en zijn uitspraak nog beroerder is dan we reeds van Indiërs gewend zijn. Toch vertedert het ons hoe hij zijn best doet. En zijn alsnog blij met het open raampje tussen ons en de kapitein, want van hem steken we soms een beetje meer op.

Het is een heerlijk ontspannend tochtje. We hadden ons een beetje verheugd op een koppel levendige Indiërs om ons heen, maar deze rust heeft ook wel wat.
Ons beeld van India wordt weer verder aangevuld. Ook hier is overigens weer duidelijk dat alles door en naast elkaar kan, met name ook rijk en arm. We komen vissers tegen die samen in een bootje hun dagelijkse vangst proberen te scoren. Maar we zien ook een groot luxe zeiljacht waarop bordjes prijken (met doodshoofden!) dat fotografie absoluut verboden is, de privacy gerespecteerd dient te worden en niemand binnen een afstand van dertig meter mag komen. Jos kon de verleiding met moeite weerstaan…

En dus genieten we weer uitbundig. Kijk maar weer even mee. Let dan met name op de Chinese visnetten. Die heten zo omdat de Chinezen het eerst in de deelstaat Kerala kwamen en deze wijze van vissen meebrachten. De Portugezen hebben de techniek verbeterd. En de Indiërs passen deze nog steeds met veel succes toe.

Diner

Vanwege ingewanden en de behoefte even in een wat bekende omgeving te zijn, eten we ook vanavond weer in het hotel. En kiezen om dezelfde reden relatief behoudende gerechten.
We hebben veel pret met de man die ons bedient. Hoewel hij alles keurig netjes en formeel doet, blijkt hij zeer ontvankelijk voor persoonlijk contact en de wederzijdse humor klikt meer dan je zou mogen verwachten. Aan het eind van de maaltijd spreekt hij uit dat we een plekje in zijn hart hebben door de manier waarop het contact verloopt. Dat is duidelijk wederzijds en we voelen ons rijkelijk vereerd. En vinden het fijn te horen dat hij ons bij de meeste resterende ontbijten en diners zal bedienen. We kijken ernaar uit!