Tussen de Indiërs

Gistermiddag hebben we uiteindelijk een Indiase SIM in de telefoon kunnen schuiven. Die was geregeld door twee vriendelijke en behulpzame mannen van de plaatselijke tak van de reisorganisator. En gelukkig een SIM van Airtel met het beoogde dataplan: 28 dagen lang onbeperkt bellen en SMS’en en 1.5 GB per dag voor Rs. 1200 (ongeveer 15 euri). Het kostte allemaal wat geduld en overleg, maar we zijn nu voor een nette prijs ook buiten het hotel online, jahoe!

Maar nu vandaag; volgens het reisplan ‘een dag ter vrije invulling’. We raadplegen onze lijstjes en kiezen ervoor om naar twee locaties te gaan die wat verder weg liggen. Omdat er vanwege die vrije besteding geen auto met chauffeur is gepland, overwegen we een taxi. Die zijn er weliswaar in overvloed en zouden redelijk betaalbaar moeten zijn, maar er zijn wat hobbels te nemen. De chauffeurs spreken namelijk vaak geen Engels, de meeste taxi’s hebben geen airco en je zult goed op je tellen moeten letten om niet ernstig veel Roepies voor je rit neer te tellen.

Maar wacht, we hadden toch de Uber app geïnstalleerd? Die kunnen we gebruiken nu we een Indiaas telefoonnummer hebben!
Dat blijkt snel geregeld en prima te werken. Weliswaar spreekt de chauffeur zo ongeveer geen lettergreep Engels, maar onze vrienden van Uber slaan de brug uitstekend. We hebben een auto met airco en komen met een nieuwe ervaring van creatief rijden op onze eerste bestemming:

Crawford Market

Dachten we. Helaas heeft Jos een iets andere bestemming ingevoerd en moeten we nog een aardig eindje lopen. Dat wordt wonderlijk genoeg een gave ervaring. We lopen namelijk door een lange straat waar het Indiase leven in de volle breedte geleefd wordt. Werkelijk alles kan tegelijk en niemand toont zich geïrriteerd of gehaast. Er gebeurt zo ontzagwekkend veel om ons heen dat we meerdere malen stil staan om alles op ons in te laten werken.

Voordat we de overdekte Crawford Market in kunnen, moeten we een wel heel erg drukke weg oversteken. Even een gaatje zoeken om die overtocht te maken. We hebben namelijk geleerd dat als je bij een redelijk gelegenheid rustig begint te lopen, ieder daarna gewoon om je heen laveert en je het leven aan de overzijde normaal kunt voortzetten.
Een islamitisch geklede man ziet ons en biedt aan om ons bij de oversteek te helpen en daarna ook nog door de markt te gidsen. Hij is nogal duidelijk dat er geen kosten mee gemoeid zijn. Nou, hup dan maar.

We zien weer machtig veel. Een paar beelden vertellen waarschijnlijk meer dan we in woorden kunnen vatten.

Al vanaf het begin geeft de gids aan dat we vooral even naar de kruidenmarkt moeten gaan. Dat willen wij natuurlijk ook wel, maar vermoedelijk om een andere reden dan hij. Eenmaal bij één van de vele kramen blijken de verkopers wel heel erg bereid om ons aan vele potten met kruiden te laten snuffelen. Totdat de veronderstelling wordt uitgesproken dat we waarschijnlijk wel wat van die fantastische kruiden willen meenemen naar Nederland.
Arina krijgt wat weke knieën, maar Roos voelt er niets voor en Jos vraagt naar de kosten. Die blijken wel erg hoog, maar op het dubbel gehalveerde tegenbod wordt niet ingegaan. Nee, voor die prijs krijg je deze kwaliteit, waarop ons een andere pot onder de neus wordt gehouden. Maar helaas, onze neuzen geven aan dat we niet op dit gewijzigd aanbod in kunnen gaan. Waarmee de koop van tafel is.

We lopen nog wat verder met de gids, maar besluiten dat we ook nog een poosje zonder hem willen dwalen. Na de fooi scheiden de wegen en lopen we door nog wat andere delen van de markt richting ons tweede bestemming.
Onbedoeld ronden we onze marktervaring af met het doorkruisen van de hoek met kippenverkopers. Of zijn het nu verkopers van kippenvlees? Als het dat laatste is, dan gaat het wel om kakelvers product, want de kippen komen levend aan en de diverse stadia tot gereed product zijn duidelijk waarneembaar. Zo niet met de ogen, dan wel met de neus.

Chhatrapati Shivaji Terminus

Onze tweede bestemming heette eerder de Victoria Terminus en is eigenlijk gewoon een treinstation. De Britten hebben er indertijd wel een heel fraai gebouwtje omheen gezet.
We genieten enorm van de uitbundige bouwstijl, maar merken toch dat de Indiërs zelf ons meer boeien. Overigens boeien wij hen kennelijk ook, want we hebben veel bekijks. Roos vooral, maar Arina ook, want die heeft reeds enkele malen gefigureerd op een foto met een Indiase dame.

Wanneer we een Uber rit willen bestellen zien we aan de keuzes van oppikpunten dat we vlakbij een MacDonalds zijn. Hoe ernstig dit cultuurvergrijp ook is, besluiten we toch om te ervaren hoe het aanbod in India is. En komen erachter dat er naast een compleet vegetarisch aanbod alleen kipburgers en kipnuggets zijn. En cola natuurlijk.

Na de toch wat westerse hap is de Uber rit weer snel geregeld en we worden op rustige, maar evengoed weer creatieve wijze naar ons hotel gebracht. En ook nu weer spreekt de chauffeur zo ongeveer geen Engels. Voor 180 roepies (iets minder dan twee vijftig) mag je niet klagen, toch?!

Morgen gaan we naar Dharavi. Dat hebben we een dag vervroegd, zodat het niet samenvalt met onze transfer naar het Abode Boutique hotel. Om tien uur staat de chauffeur voor de deur.

---

Alle beelden zijn aanklikbaar; je krijgt dan een grote versie te zien. Doe dat vooral bij de kleinere, want je ziet dan zoveel meer.