We zijn er

Hoewel ons vliegtuig pas om vijf voor twaalf vertrekt, staan we toch om kwart over zeven bij de bushalte. Tja, dat is het gevolg als je met het OV naar Schiphol gaat en minstens twee uur tevoren in de buurt van het vliegtuig moet zijn.
Er zijn best veel forensen die ook met onze trein mee willen. Gelukkig is er nog wat plek voor hen en dus reizen we met een gezellig volle trein.

Op Schiphol verloopt alles vlotjes en brengen we de wachttijd door met lekker rondkijken. Er is immers genoeg te zien daar, al waren het maar al die andere mensen.
Uiteindelijk mogen we het vliegtuig in en vinden we onze plek temidden van vele Indiërs. Even alles netjes opvouwen, zodat het past in de ruimte die we tijdelijk van de KLM ter beschikking hebben. Gelukkig zitten we met zijn drieën op een rijtje van drie, zodat we de dienstregeling rond tassen, kussens, armen en benen met elkaar kunnen afspreken.

Na een vlotte start zitten we snel op 3000 meter en stijgen geleidelijk door naar de uiteindelijke kruishoogte van 13 kilometer. De displays met vermaak en info verrassen ons positief; we gaan ons niet vervelen.
We boffen met het uitzicht. Hoewel we vanuit Nederland met lage bewolking vertrekken, is het zicht al snel heel goed en zien we van alles en nog wat: mooie bergen, veel sneeuw, gave akkers en wat al niet meer. Zelfs de ondergaande zon bederft dat niet, want naast prachtige lichtspelingen tijdens de ondergang, hebben we daarna mooi uitzicht op de vele lichtjes van dorpen, steden en wegen.

De daling naar Mumbai wordt ruim tweehonderd kilometer van tevoren ingezet en verloopt zo geleidelijk dat je er maar weinig van merkt. Naast de enorm rustige vlucht, blijkt ook het aanvliegen en landen vlekkeloos te verlopen. Enerzijds mooi natuurlijk, maar je hebt daardoor weinig echte vliegsensatie zou je kunnen zeggen. Wel gaaf dat we nog een driekwart dalende draai maken boven Mumbai. Wat een zicht op de stad geeft dat!

Alles verloopt tot nog toe soepel. Dat blijkt te veranderen nu we de voeten op Indiase grond hebben. Het omzetten van onze Electronic Travel Authorisation (zie Twee V’s) naar een geldig visum gaat weliswaar soepel, maar pas nadat we daarvoor ruim een uur in de wachtrij hebben gestaan. Dat herhaalt zich bij de security-check 🙁 En dan is het zomaar drie uur in de ochtend. Terwijl het vliegtuig toch keurig rond half één plaatselijke tijd tot stilstand kwam.

Niet getreurd, een paar hindernissen mogen ons niet deren. Nog even de chauffeur vinden, een SIM regelen en hop in de auto naar het hotel. Alleen, waar is die chauffeur nu? Na wat telefoontjes blijkt dat die maar weer is vertrokken. Het duurt nog een uur voordat we alsnog in zijn auto stappen en komen om half vijf bij het hotel aan. Overigens zonder SIM. Daar wist de chauffeur niets van, en trouwens, dat kan helemaal niet op het vliegveld geregeld worden…

Tientallen excuses en vele toezeggingen dat alles goed komt later, doet Jos als laatste zijn ogen tegen zes uur dicht.

We zijn er!